Süleyman min Yeseyer, bir yoldaşıyla “Ebva” deyilen yerde yerleşmişdiler. Yoldaşı yaxındakı alver yerinden bir şeyler götürmek üzre çadırdan ayrıldığı vaxt Süleymanı geriden müşahide eden bir bedevi qadını derhal çadırın qapısına gelerek:

– Bura qeder gelirsenmi? deye seslendi.

Süleyman, silsileli süfreden yemek isteyeceyini düşünerek bezi şeyleri götürüb de qadına doğru yeriyerken qadının xeberdarlığı ferqli oldu:

– Men yemek filan istemirem, seni isteyirem seni. Yaraşıqlılığın xoşuma geldi. Qarşı çadıra gel. Kimsecikler yox yanımda! Süleyman, bir imtahana tabe tutulduğunu düşünerek qışqırmağa başladı:

– Redd ol buradan şeytanın elçisi. İndi yoldaşım gelir, İkimiz de alçaq olarıq!

Qadın, gözlemediyi bu qarşılıqdan ürperek örtüyünü üzüne bağlayıb çadırına dönerken, Süleyman da içeriye girib ağlamaya başladı. Bu sırada bazardan götürdüyü şeylerle gelen yoldaşı Süleymandan yaşadığı veziyyeti dinleyince o da 0ağlamaya başladı. Süleyman çaşmışdı.

– Sen ne üçün ağlayırsan? deye soruşdu. cavabi bele oldu: 0

– Qardaşım, sen heqiqeten de bir iffet abidesiymişsen. Yaxşı ki men hemsöhbet olmadım bele bir imtahana. Olabilecekdir ki itire bilerdim. Allah sene senin gözelliyin qeder iman qüvveti lütf

eylemiş demek ki.

Süleyman oradan qalxıb Medineye çatar, o gece yuxusunda Yusuf eleyhissalamı görer. Qarşıdan qucağını açaraq gelen Hezret-i Yusuf ona bele xitab eder:

– Gel seni qucaqlayım iffet abidesi qardaşım. Gözelliyin de özüne göre imtahanı vardır. Sen de menim kimi bu mövzuda imtahanlara tabe tutuldun, amma qazandın. Tebrik edirem seni.

Yenilənib: