Kim bilir hansı yuxudasan indi? Bir yuxunun ən dərin yerindəsən. Mən yanında oturmuş, üzünü seyr edirəm. Cavab tapa bilmədiyim suallar gəzişir ağılımda. İndi səni həyatımın harasına qoyacağam? Bir siqaret yandırdım. Tüstüsü heç olmadığı qədər dərin çəkirəm. Gözlərimi yuxu basdı. Ha düşdüm, ha düşürəm. üzünə baxıram, necə yatdığına, neçə dəfə döndüyünə, hamısını ağılıma yazıram.

Bir azdan gün ağaracak. İlk gecəmizin sonu gələcək Günəş də. Qəhqələrimiz, mahnılar, içkidən qalan sərxoşluq, söhbətlərimiz, sevişməmiz geridə qalacaq. Ya oyanınca hamısını yox saysaq? O qədər sadə olmaz deyil mi? Olmamalıdı! Tək gecəlik eşqlərə nümunə vermək lazım gələrsə xatırlanacaq qədər ucuza bitməməliyik.

Eşq necə başlayırdı? Unutmuşum, cavabını verə bilmədiyiniz minlərlə sual arasına sakin bunu da! Bir anlıq olmalı, xəyal kimi, beynimdə köhnə eşqlərimə baxıram. Bəli! Bir saniyə qədər qısa müddətdə olurdu. ürəyin içinə görünməz ulduzlar düşürdü. Fərq etmədən, gözlə görmədən, anlamadan hətta nə olduğunu, aşiq olurduq.

Aşkın bir tərifi var idimi? Yemek tarifleri kimi, bir az bundan, 3 qaşıq qədər başqasından qoyunca, ləzzətini tutturabildiyin bir açıqlama yazırdımı ? Nə varsa sevdaya aid, unutmuşum. Incik oyandığınız səhərlərdə olmalı. Onları daha çox yığmışam içimdə, bu eşq deyilən xəyala yer qalmamış.

Axışına buraxacağam bu səfər, bildiyim hər şeyi unudacağam. Səninlə yenidən, ilk dəfə görürmüş kimi, heç görmədiyim bir şəhəri gəzən heyran gözlərlə dolaşacağam sevginin küçələrində. Görəsən çox yanarmı canım? İlk ayrılıqlar ağır olar. Bu da olmadı, universiteti bitirib, ibtidai məktəbə yenidən başlamaq kimi, nə elesəm silinməz öyrəndiklərim. Tək ümidim, sənin dərslərinin başqa olması, yoxsa təkrarlamaq çox darıxdırıcı.

çox bilmək də yorurmuş insanı. Qəlbi, ruhu əzib keçirmiş. çoxbilmişlik bu canım, qəti xəttlərlə qaralamaq həyatları, hər şeyi bildiyini sanan ən çox yanılan deyil idimi? Ucunu itirmişdim eşqin. Öyrəndiklərimiz fərz gördüyümə inandığım bütün o gerçəklər, əslində gerçək deyil. Sancı bunlar, doğulacaq eşqin sancıları, yoxsa niyə kıpırdanıp dayanar və bir xortum kimi sovrular düşüncələr insanın beynində?

çıxıb getsəm bu qapıdan, oyandığında oxuyacağın bir qeyd buraxsam yastığa, çox gözəl idi deyə yazsam üstünə, bir xatirə olaraq buraxsam hamısını keçmişdə. Bir daha bulamasan məni, ulaşamasan, bir mələk hekayəsi, bir əfsanə kimi qalsa ağılında, gün gəlincə bir dost söhbətində izah etsən. Bunları etmək keçir içimdən çünki qorxuram. Yenidən başlamağa cəsarətim yox. Ən başdan izah etmək çətin gəlir. Hamısını, bütün yaşananları, özümü açıqlamaq; tanıtmaq birinə ən başdan, elə yorucu ki!

Həyatın çıkmazlarını yaratdığı kimi insan, aşan yollarını da belə qarışdırır bax! Halbuki günəşin ilk işıqlarından içəri sızan bu parıltıları, çiyininə vurunca; qalxıb gəlməli, yavaşca yatağa girmeliyim. Kiçik bir öpüşlə kəsməliyəm, o gülümsədiyin yuxunu qısqanaraq. Mən nə edirəm? Qəmli bayquş kimi oturdum, düşünürəm, indi səni həyatımın harasına qoymalı?

Yenilənib: