Qəlb dediyin bilər imkansızlıq şeirini…Bilər də bəs gözlərim ən yaralı yerim mənim…Gözlərim gözlərinsiz qalarsa mən necə yaşaya bilərəm… Qaralmazmı bütün dünyam, Bir ömür…

Bəs necə öyrədərəm səndəki imkansızlığımı əllərimə…Bir an belə qovuşa bilməyən əllərimiz , necədə yıxmaq istəyir bu qədər şey.. necədə qəribədir….

Halbuki mənim başım ən çox sənin çiyninə yaraşardı.. Mən artıq bu yetim başla heçbir xəyalı qura bilmərəm…

Sonra boynum..Sanki budaqdan düşən bir yarpaq… İnsan təksə qəlbiylə sevməzki unutmağa ilk ordan başlasın… Unutmaq kor quyu, dibsiz qaranlıq…Hardan başlamaq lazımdı səni unutmağa bilmirəm ki ??… . Səndən başladım unutmağa özümü…