Bir zamanlar bütün duyğuların yasadığı bir ada varmış.
Bu adada Kədər, Xoşbəxtlik, Ağıl, Zənginlik ve digər duyğularla bir yərdə Sevgi də yasayırmış…
Günlərin bir günü duyğuların hamısına xəbər verilir ki, ada batmaq üzrədir.
Sevgi adada qalan ən son duyğu olmuş, çünki axıradək gözləmək istəmiş və ada
tamamilə batmağa başladığı an o kömek istəməyə qərar vermiş…
Zənginlik çox böyük bir qayığın içində keçərkən Sevgi demiş:
– Məni də özünlə apararmısan?
Zənginlik:
– Apara bilmərəm, mənim qayığımda çoxlu qızıl ve gümüş var, sənə yer yoxdu…
Elə bu an Kədər yaxınlıqdan keçərkən Sevgi ondan da kömək istəmiş, Kədər isə:
– “O qədər qəmginəm ki, tək qalmaga ehtiyacım var” – deyərək otub keçmişdir…
Xoşbəxtlik Sevginin yanından keçənde o qədər xoşbəxt imiş ki, Sevginin köməyə möhtac səsini belə eşitməmişdi…

Və Sevgi birdən bir səs eşitmiş: “Gəl, səni mən aparacağam…”
Bu səs Sevgidən yaşca daha böyük olan birisinin səsinə bənzəyirmiş.
Sahilə çatanda isə o səsin sahibi öz yoluna davam etmiş və
Sevgi ona nə qədər borclu oldugunu anlayaraq Agildan
“Mene komek eden kim idi?” – deye soruşmuş…
Ağıl isə cavabında: “ZAMAN” – demiş…
Sevgi:
– Zaman niyə mənə kömək etsin ki?
– deyə bir daha soruşanda, Ağıl gülümsəəerək cavab vermiş:

“çünki sadəcə Zaman Sevginin nə qədər böyük olduğunu anlaya bilər…

ARZU EDİRƏM Kİ,SEVGİNİZ ƏBƏDİ OLSUN ƏZİZ USERLƏR!!!

Yenilənib: