silkinir, titrəyir və özünə gəlir şəhər..

Gün ortası olur gecə yarısı..

Sən gəlincə gedir təkliyim, ümidsizlik tərk edir ürəyimi..

İçimi örtür bir uşaq sevinc..

Küçəmin adı “Xoşbəxtlik “ olur..

gülür şəhər..

Bütün sevincləri qucaqlayıb mənə hədiyyə edir..

Dağılır hüznlü buludlar bir çırpıda..

Dərin bir dinclik örtür küçələri ..

Və hərəkətlənir ürəyim uçacaqmışcasına..

Utanır şəhərin asıq üzü sənə baxıb..

Təbəssümlər ard arda düzülür dodaqlarıma..

Sən gülüncə mən də gülürəm..

susur.. səsi çıxmır hüznlərin..

Qaçar addımla uzaqlaşır əlçatmaz xəyallarım..

Susur vədəsi dolmuş susqunluğum sən danışarkən..

Sözlərinə sarılaraq yatıram, səssizliyin yerinə.

məndən gedir şəhər..

Günəşini kürəyinə alıb itir ümidlərim üfüqdə..

Yollarım yollarına düşür ardınca..

Kölgən görünməz olur saçlarımda..

Və mən eləcə qalıram böyük bir boşluqda..

Eynilə anasının əlini buraxıb itmiş bir uşaq kimi..